We kunnen het misschien beter "contra-ouderschap" noemen.
Een van de meest voorkomende vragen in mijn praktijk is "hoe bescherm je kinderen na de scheiding van een narcist?" en een van de vaakst terugkerende problemen is "co-ouderschap met een narcist".
Ouderen is al niet simpel wanneer je nog samen bent.
Tussen gelukkige ouders in één gezin heb je ook discussies, wegens simpelweg andere opvattingen over opvoeden. En dat is helemaal OK, niemand denkt overal hetzelfde over als zijn partner.
Mensen praten dat uit, geen man overboord bij een discussie.
In tegendeel, er kunnen daar goede zaken uit voortkomen, uit discussies.
“Co-ouderschap is gedeeld ouderlijk gezag. Dat heeft niets met de verblijfsregeling te maken.”
Voor gescheiden ouders die nog met elkaar door de deur kunnen, is co-ouderen al een stukje moeilijker. Maar het kan nog, want er is goede wil.
Er moet gecommuniceerd worden over de gezinsgrenzen heen.
Maar met rationele mensen, die elkaar niet de duvel willen aandoen, lukt dat meestal aardig.
Ik zeg niet dat co-ouderschap voor iedereen een feest is, maar het is de hemel t.o.v. co-ouderen met een narcist.
“Van twee mensen die er al vele jaren niet in slagen om te communiceren wordt plotsklaps na de (hoogconflict) scheiding verwacht dat wél te kunnen. Maar zo simpel is het natuurlijk niet."
Co-ouderschap is de standaard. En dan heb ik het over gedeeld ouderlijk gezag, dat staat los van de verblijfsregeling. En met rationele gescheiden mensen, die allebei het beste willen voor hun kind, werkt dat. Die kunnen op een normale, rationele manier overleggen. Die zetten het belang van het kind, waar iedereen het steeds over heeft, effectief voorop. Dat gaat voor op hun ego.
Die rationele mensen scheiden meestal ook op een normale manier.
Een hoogconflictscheiding zou eigenlijk al alarmbellen moeten doen afgaan omdat het weinig goeds voorspelt voor de toekomst...
Waar hoogconflictscheidingen zijn, en scheiden van een narcist biedt zowat de garantie dat een scheiding een hoogconflictscheiding wordt, is de kans groot dat de uitvoering van het co-ouderschap daarvan in het verlengde ligt.
En dan zal co-ouderschap eigenlijk neerkomen op wat ik "contra-ouderschap" noem, nl. het tegenwerken van de andere ouder, elke keer dat daar een kans voor is, puur om die te raken.
Aanhoudende conflicten, jarenlang.
Conflicten waar uiteindelijk niemand beter van wordt en al zeker de kinderen niet. Hoogconflictscheidingen ontstaan vaak uit onverwerkte negatieve emoties.
En zolang die negatieve gevoelens er zijn, is de kans op hoogconflictueus co-ouderschap heel groot.
Het verwerken van een relatiebreuk is voor niemand simpel, en al zeker niet wanneer scheiden de beslissing van de andere partner is, maar bij narcisten is er nog een extra dimensie. Narcisten kunnen niet om met kritiek. Niet.
En ze hebben een diepgewortelde verlatingsangst. Is er ergere kritiek dan iemand die je verlaat? Scheiden van een narcist is de ultieme vorm van kritiek én het maakt een van zijn grootste angsten realiteit. Een narcist verlaten, raakt hem dus daar waar het het meeste pijn doet.
En die pijn, die moet gewroken worden. Vergelding. Een leven lang als het moet. Op alle mogelijke manieren.
Maar ook wanneer de narcist diegene is die de scheiding inzet, is en blijft dat sowieso een hoogconflictueus iemand. Die verandert niet vanzelf na de scheiding. (De vraag is zelfs of hij kàn veranderen. In goed zin, bedoel ik dan. Maar die vraag laat ik hier in het midden.)
Narcisten hebben een grote drang naar controle. Dus ze blijven ook na de scheiding de drang hebben om de lakens uit te delen. Om de spelregels te bepalen. Om de baas te spelen. Om je te zeggen wat je mag, niet mag, moet, ... en ze gebruiken de kinderen als ingang daarvoor. Uiteindelijk gaan die discussies niet over de kinderen, maar over jou. De ingang is misschien een hobby of zakgeld, maar daar blijft het niet bij. Jouw ouderschap zal in vraag gesteld en bekritiseerd worden. Je zal ter verantwoording geroepen worden voor wat je doet en wat je niet doet.
Wat je ook doet in interactie met de narcistische ouder, het is mis. Het is als een spelletjesprogramma waarin je kan kiezen tussen de prijs achter deur nummer 1 en de prijs achter deur nummer 2. Maar achter beide deuren gaapt een zwart gat. Sommige narcisten bestoken de andere ouder met mails over vanalles en nog wat. Ze sneeuwen de andere ouder onder met mails en andere berichten.
Zodat die ouder bezig blijft met wat de narcist wil: aandacht krijgen. En controle uitoefenen.
Narcisten kunnen andere mensen ook heel goed "lezen" en ze weten verdomd goed op welke knopjes ze moeten drukken om een reactie te ontlokken.
En wie het niet meemaakt, begrijpt vaak niet waarom het zo een impact blijft hebben, zelfs jaren na de scheiding.
"Maar jullie zijn toch al lang gescheiden?!"
"Zet je daarover!"
"Negeer hem (of haar) toch!"
"Ik kan niet! Ik moet daar nu op antwoorden, anders gaat hij (of zij) kwaad zijn en dan wordt het nog erger!"
Het is uitputtend voor wie het meemaakt. Zowel voor de stabiele ouder als voor de kinderen. De stabiele ouder geraakt fysiek, mentaal en emotioneel uitgeput. En die uitputting vreet aan de weerbaarheid tegen de belaging door de narcistische ouder.
De kinderen geraken verstrikt in hun loyauteit naar beide ouders toe.
Ze geraken verscheurd. Ze splitten.
En daar bovenop worden ze nog door de narcist gemanipuleerd en gegaslight.
Ze worden tegen jou opgezet. Een PAS-situatie loert om de hoek.
Is er een hulpverlener in de zaal die het hele spel doorziet alstublieft?
Er wordt dan wel gezegd "de kinderen zitten in de knel", maar de kinderen zitten niet tussen hun ouders in de knel. Dat is vaak de misvatting.
Eigenlijk zit de stabiele ouder even erg in de knel als de kinderen.
Die zitten in hetzelfde bootje. Maar niemand die dat opmerkt. Want narcisten zijn meesters in illusie en projectie.
Hulpverleners en rechters blijven ondanks alles vaak inzetten op bemiddelen. Op "samen ouderen".
Jullie hebt samen een kind gemaakt, ergo jullie zitten voor eeuwig en een dag vast aan overleg met elkaar. En ze zijn allergisch aan mensen die hun ex een narcist noemen, ook al is het zo.
Dat wordt geïnterpreteerd als "het is allemaal de schuld van de ander en mij valt niets te verwijten".
Jamaar, wat als het zo is? Wat als het een narcist IS? Beseft er iemand wat dat inhoudt? Wat NPS is en aanricht?
Wat als het effectief de andere ouder is die echt alle conflicten veroorzaakt en de andere ouder elke keer mee op de trein van het conflict gesleurd wordt?
En wat als dat "overleg" waar iedereen op hamert helemaal geen overleg is? Wat als het puur machtspelletjes van de narcist zijn?
Adem in, adem uit
Co-ouderschap met een narcist is gekmakend. En de narcist zal niet schromen je ronduit gek te verklaren bij eender wie die wil luisteren. En labiel. En de nagel aan zijn doodskist.
Het is frustrerend. Al die conflicten kosten massa's tijd en energie en ze leiden nergens toe.
Geen enkel overleg heeft een positief resultaat.
Je twijfelt aan je ouderschap.
Je loopt op eieren.
Je wil van die stroom berichten af geraken.
Je wil RUST.
Je wil gewoon mama of papa kunnen zijn, zonder de hete adem van de andere ouder in je nek te voelen.
Je wil je kinderen buiten de conflicten houden.
Je wil je kinderen beschermen tegen manipulatie en gaslighting, want je hebt het zelf ervaren.
Je zit op een draaimolen.
Stop! Je hoeft echt niet op die draaimolen te blijven zitten!
Over wat en hoe, daar kan ik een boek over schrijven. Misschien doe ik dat ooit wel.
Maar eerst wil ik jou helpen!
Liefs,
Eva
#narcisme #nps #narcistischepersoonlijkheidsstoornis #npd #coouderschap #hoogconflictscheiding #vechtscheiding #contraouderschap #kinderen #manipulatie #gaslighting #conflicten