Opgevoed door een narcist

Als je ouder meer van je neemt dan hij je geeft

Eigenlijk staat narcisme haaks op goed ouderschap.

Het klinkt wreed, maar narcisten kunnen niet liefhebben.

Ook hun eigen kinderen niet.

I do not love; I do not love anybody except myself. That is a rather shocking thing to admit. I have none of the selfless love of my mother. I have none of the plodding, practical love. . . . . I am, to be blunt and concise, in love only with myself, my puny being with its small inadequate breasts and meager, thin talents. I am capable of affection for those who reflect my own world. – Sylvia Plath

Als wij besluiten om een kind te krijgen, is dat omdat we zoveel liefde in ons hebben, dat we die liefde aan een kind willen geven.

We willen die liefde de wereld insturen.

We willen ons kind liefhebben, koesteren en zien groeien tot een zelfstandige en complete volwassene.

Als wij zwanger zijn, kunnen we niet wachten om te zien hoe ons kind eruit zal zien, wat voor soort persoonlijkheid het zal hebben of wie het zal worden.

We zien ons kind als een nieuwe persoon die we willen verwelkomen, leren kennen en liefhebben.

Narcistische ouders niet.

Narcisten krijgen kinderen om spiegels van zichzelf te creëren.

Een kind is een spiegel waarin ze zichzelf kunnen bewonderen en dat mooie spiegelbeeld kunnen ze aan de wereld tonen.

“Kijk eens wat voor perfecte ouder ik ben! Bewonder mij!”

Narcisten zien de ouder-kindrelatie als een machtsverhouding.

Het is voor hen vanzelfsprekend dat ze macht en controle over het kind hebben.

Controle hebben over andere mensen is in het algemeen het ultieme doel van de narcist.

Bij hun kind is dat vanzelfsprekend.

Ze hebben dat kind gemaakt, dat is van hen, ze mogen daarmee doen wat ze willen.

Kinderen zijn eigendom en die eigendom staat ten dienste van de narcistische ouder.

In tegenstelling tot anderen, zien narcisten hun rol als ouder niet als het grootste geschenk van het leven. Want die rol blijkt uiteindelijk veel lastiger dan ze hadden verwacht.

Kinderen blijken spijtig genoeg niet louters decoratieve spiegels te zijn of rekwisieten in het toneelspel van de narcist. Ze hebben lastige emoties die ze zomaar kunnen uiten!

Dat vervelend gedoe moet zo vroeg mogelijk worden onderdrukt, want narcisten kunnen niet met emoties om.

De narcistische ouder dacht ook dat hij (of zij) kleine "mini-me's" op de wereld gezet hadden, maar hield geen rekening met het feit dat deze ondankbare (in zijn gedachten) kleine wezens ergens rond de leeftijd van 2 jaar hun eigen individuele persoonlijkheid en eigen wil beginnen te ontwikkelen. (Hoe durven ze?)

Voor ons is dat het mooiste onderdeel van het ouderschap: onze kinderen zien opgroeien tot onafhankelijke, zelfzekere, vrijdenkende individuen.

Maar voor een narcistische ouder is elke stap naar onafhankelijkheid een daad van verraad.

Zijn verlatingsangst laat niet toe dat kinderen vleugels krijgen en uitvliegen.

Opgevoed door een narcist

Stel je voor dat je opvoeder, van in je prille kindertijd, iemand is die niet in staat is om van iemand anders dan van zichzelf te houden.

En dat terwijl je als ouder net zoveel liefde aan een kind moet kunnen geven. Maar een narcist kan dat niet geven. Hij kan in het beste geval iets geven dat op liefde lijkt. Ersatz-liefde.

Het kind is daarentegen een onuitputtelijke bron van onvoorwaardelijke liefde en bewondering voor de narcistische ouder, en het kind leert van jongs af aan de ouder te plezieren en om een ​​weerspiegeling van hem te zijn.

Het kind wordt gevormd door de narcist naar zijn ideaalbeeld.

Dit bezorgt het kind uiteindelijk veel pijn en frustratie omdat het onmogelijk is om iemand te plezieren die nooit tevreden zal zijn. Of toch niet voor lang.

Zo opgevoed worden, staat de ontwikkeling van een eigen identiteit in de weg.

Als je ouder al een identiteit voor jou gecreëerd heeft, dan is er voor een kind niet veel ruimte meer om dat zelf te ontdekken.

Op een dag, als ze geluk hebben en hun ogen opengaan, zullen ze beseffen dat het de narcistische ouder het probleem was, en niet zij. En dan kan hun herstelproces beginnen.

Tot die tijd leren deze kinderen dat ze een weerspiegeling zijn van hun ouder en zullen ze proberen zichzelf emotioneel, mentaal en gedragsmatig te persen in de mal die hun narcistische ouder voor hen uitgesneden heeft.

Ouders die leven via hun kinderen

Narcistische ouders leven niet voor hun kinderen, maar via hun kinderen.

Doen de kinderen het goed op school, zijn ze goed in sport, zijn ze beleefd en welopgevoed, dan voedt dat het ego van de narcist. Doen de kinderen het goed, dan doet de narcist het goed.

Narcistische ouders schijnen heel betrokken te zijn bij hun kind.

Door zich te verdiepen in de interesses, activiteiten en prestaties van hun kinderen schijnen ze prima ouders. De buitenwereld knikt goedkeurend.

Maar narcistische ouders nemen veel meer dan ze geven.

Ze voeden vooral hun eigen ego door de prestaties van hun kinderen.

Hoewel het proces enigszins onbewust is, zoeken ze naar manieren om via hun kind te leven.

Een ander probleem met narcistische ouders is dat ze, ook al lijkt het alsof ze hun kind ondersteunen, vaak competitie voeren met hun kind. Narcistische ouders lijden vaak aan een laag zelfbeeld en leven via hun kinderen om dit te compenseren.

Ze trachten hun eigen tekortkomingen te compenseren.

Ze willen tegelijk dat de successen van hun kind hun imago sieren en de aandacht op hen vestigen en dat ze niet overschaduwd worden door hun kinderen.

Op deze manier ondersteunen narcistische ouders geen gezond gevoel van eigenwaarde bij hun kinderen. In plaats daarvan vestigen ze de aandacht op zichzelf en gebruiken ze hun kinderen op een manier die minachtend en kwetsend is voor het kind. Ze gebruiken hun kind.

Een narcistische ouder heeft de neiging zich te concentreren op of zich bijna te 'voeden' met de prestaties van hun kind. Dit doen ze vaak omdat er iets in hen ontbreekt.

Ze proberen hun kind te gebruiken om een ​​leegte te vullen die ze in zichzelf voelen.

Ouders met een vol leven, waarin ze veel interesses, hechte relaties en passies hebben, bieden hun kinderen vaak meer dan degenen die alles opgeven om bij hun kinderen te zijn. Hoewel ze dit in naam van de liefde doen, realiseren ze zich niet dat hun beeld van liefde eigenlijk scheef is.

Mensen verwarren liefde vaak met emotionele honger. Ouders die denken dat ze hun kinderen liefde geven door hen met constante aandacht te overladen, zien niet hoeveel ze aan het kind trekken of het leegzuigen.

Wanneer iemand een "behoefte" of een "verlangen" naar zijn kind voelt, kan het een rode vlag zijn die betekent dat ze eigenlijk meer nemen dan geven in de relatie.

Als een ouder het gevoel heeft dat hun kind een deel van hen 'opvult', bijvoorbeeld omdat ze hun enige bron van vreugde zijn, kan dit een bijkomende waarschuwing zijn dat ze een emotionele honger naar hun kind toe ervaren.

Liefde is een aanbod van aanmoediging, steun en genegenheid. Emotionele honger biedt precies het tegenovergestelde.

Verwaarlozing

De narcistische ouder kan zo in zichzelf gekeerd zijn dat de noden van het kind worden verwaarloosd en bijna vergeten. Dat kan op allerlei manieren gebeuren.

Maar welke vorm het ook aanneemt, de behoeften, verlangens en aspiraties van het kind worden terzijde geschoven. De wensen en verlangens van de narcistische ouder gaan voor.

Later ontwikkelen deze kinderen vaak zelf narcisme.

Of ze gaan dramatisch slechte relaties aan met toxische partners omdat ze opgroeiden in de overtuiging dat ze slecht zijn en het niet verdienen dat er goede dingen met hen gebeuren. Ze vragen zich vaak af of ze wel liefde verdienen.

Logisch, als je de liefde die je kreeg, moest verdienen...

Het is begrijpelijk dat ze dan andere individuen zouden zoeken die eveneens emotioneel onbeschikbaar, koud en kritisch zijn, net als de narcistische ouder met wie ze zijn opgegroeid. Dat voelt vertrouwd en zelfs comfortabel voor wie dat als kind gewoon geworden is.

Symbiose

Het grootste probleem met narcistische ouders is dat ze hun kinderen niet laten opgroeien tot zelfstandige, onafhankelijke volwassenen. Ze weigeren te erkennen dat hun kind van hen gescheiden is, en dat ze hun eigen gedachten, gevoelens en verlangens hebben.

Het kind voelt daardoor een grote druk van de narcistische ouder.

Het kan bang zijn om tekort te schieten en het kan het gevoel hebben dat het nooit goed genoeg zal zijn.

Het kind leert twijfelen aan alles en iedereen en in de eerste plaats aan zichzelf.

Dit zorgt voor veel angst omdat het kind voortdurend probeert te zijn wat het niet is om de ouder een plezier te doen en als het niet lukt, wordt het gestraft.

Deze kinderen zijn vaak mentaal gespannen en ze worden gekweld door het onvoorspelbare en verwarrende gedrag van de narcistische ouder.

Ze denken dat ze een mislukking zijn, dat er iets mis is met hen.

Deze kinderen kunnen veel schaamte en een laag zelfbeeld ervaren omdat ze zich niet constant en onvoorwaardelijk geliefd voel(d)en.

Kinderen leren dat ze maar zo goed zijn als de ouder zegt dat ze zijn en dat ze alleen geliefd zullen zijn als ze zich volledig aan de regels van de narcistische ouder houden.

Liefde met een prijskaartje...

Ouders die hun eigen leven opgeven om dicht bij hun kind te zijn, dringen de wereld van het kind binnen in plaats van het kind uit te nodigen in hun wereld.

Omdat kinderen leren door voorbeelden te volgen. Als dat voorbeeld een narcistische ouder is, die niet genoeg heeft aan zichzelf en het kind emotioneel belast, kan het kind het gevoel krijgen voor die ouder te moeten zorgen.

Parentificatie lonkt, de kind- en ouderrollen worden omgekeerd.

Het kind moet de ouder(s) gelukkig maken en ondersteuning bieden.

Dit is een enorme last voor een ​​kind en iets dat de rest van zijn leven overschaduwt.

Het kind kan deze dynamiek opnieuw creëren in zijn volwassen relaties en op zoek gaan naar iemand die zijn ego opblaast of iemand die het net afbreekt, zoals de ouder vroeger deed. Want dat voelt vertrouwd en bekend.

Die onzekerheden kunnen ertoe leiden dat deze kinderen zelf narcisme ontwikkelen en mensen gebruiken om zichzelf een beter gevoel te geven (zoals hun narcistische ouder met hen deed).

Het kan er ook voor zorgen dat ze codependentie ontwikkelen en heel veel aandacht en bevestiging nodig hebben in hun relatie en zodoende relatieproblemen krijgen.

Kinderen zijn aparte individuen

Als we weigeren onze kinderen als afzonderlijke individuen te zien, projecteren we alle negatieve en kritische attitudes die we tegenover onszelf hebben op hen.

We kunnen proberen de fouten van onze ouders te overcompenseren, of we kunnen destructieve patronen uit onze eigen kindertijd naspelen.

In beide gevallen missen we het doel met onze kinderen.

We zijn dan slecht afgestemd op hun unieke behoeften en ongevoelig voor hun ware wensen.

Door ons te onderscheiden van ons eigen verleden, kunnen we onze kinderen beter zien als gescheiden van onszelf.

Alleen dan kunnen we ze echte liefde bieden in plaats van een fantasie van verbinding. Alleen dan kunnen we onze kinderen waarderen voor wie ze zijn en hen ondersteunen bij het bereiken van hun volledige, unieke potentieel.

Zorg goed voor jezelf en zoek hulp.

Je bent dat waard, ook al geloof je dat zelf niet.

Veel moed en steun,

Eva

#narcistischeouders #narcistischemoeder #narcistischevader #narcist #narcisme #parentificatie #ego #imago #symbiose #symbiotischeband #kindermishandeling #verwaarlozing #opvoeding #opvoeden #hypnose #rewindtechniek #narcismecoaching #disfuntioneelgezin #helikopterouder