Waarom genderoorlogen en ontkenning van ouderverstoting kinderen extra pijn doen

Misinformatie over ouderverstoting tiert welig op het internet en in lotgenotengroepen op sociale media. En dat doet niemand goed.

Stel je voor: je kind weigert plotseling contact met je. Wanhopig zoek je online naar antwoorden en stuit op groepen die beweren dat dit allemaal de schuld is van je ex-partner - omdat die toevallig een man of vrouw is. De pijn van je kind-verlies wordt omgezet in woede tegen een heel gender. Maar wat als ik je vertel dat deze genderstrijd niet alleen fout is, maar ook schadelijk voor de kinderen die we zouden moeten beschermen?

Na jaren werken met families in crisis en het bestuderen van internationale onderzoeken over ouderverstoting, sta ik voor een ongemakkelijke waarheid: de heftigste gevechten over dit onderwerp worden niet gevoerd in rechtszalen of therapiekamers, maar op sociale media door lobbygroepen die hun eigen agenda vooropstellen.

Het giftige verhaal dat we onszelf vertellen

Scroll door Facebook-groepen over ouderverstoting en je ziet het patroon.

Vadergroepen claimen: "80% van de verstotende ouders zijn moeders!"

Moedergroepen slaan terug: "Ouderverstoting bestaat niet - het is een mythe om kindermisbruik te verdoezelen!"

Beide verhalen zijn even verleidelijk als gevaarlijk.

Ze bieden simpele verklaringen voor complexe situaties.

Ze wijzen een schuldige aan.

Ze maken van jouw persoonlijke pijn een politieke strijd.

Maar hier is mijn stellige overtuiging: elk moment dat we besteden aan deze genderoorlog, is een moment dat we niet besteden aan het daadwerkelijk helpen van verstoten kinderen en hun ouders.

Gender is noch een risicofactor, noch een beschermende factor bij ouderverstoting. Het contact tussen ouder en kind is de bepalende factor.

Waarom de mythe van de "vrouwelijke verstoting" zo hardnekkig is

Laat me je meenemen naar de jaren '90.

Toen kregen moeders na een scheiding bijna automatisch het hoederecht.

Vaders zagen hun kinderen een weekend per twee weken - als ze geluk hadden.

Dit systeem gaf moeders meer tijd en gelegenheid om het beeld van de vader te beïnvloeden.

De statistieken uit die tijd laten inderdaad zien dat er meer verstotend gedrag was vanuit moeders.

Maar let op - dat kwam door de omstandigheden, niet door hun gender.

Sinds co-ouderschap en gedeeld verblijf de standaard werden, zien we een verschuiving.

Meer vaders krijgen meer tijd met hun kinderen, en daarmee ook meer gelegenheid voor beïnvloeding. Het patroon volgt de contacttijd, niet het geslacht.

Dit is geen aanval op vaders of moeders - dit is een oproep tot eerlijkheid over de werkelijke oorzaken.

De werkelijke cijfers die niemand wil horen

Recent internationaal onderzoek toont aan dat ouderverstoting geen genderprobleem is:

• Evenveel meisjes als jongens verstoten een ouder

• De verdeling tussen verstotende moeders en vaders fluctueert met maatschappelijke veranderingen in verblijfsregelingen

• Verstotend gedrag verschilt wel tussen moeders en vaders, maar de impact op kinderen is vergelijkbaar

  
  

Deze nuance past niet in de zwart-wit verhalen van lobbygroepen.

Nuance verkoopt niet. Woede wel.

De verwoestende kracht van misinformatie

Hier wordt het echt problematisch.

Deze mythes sijpelen door naar professionals die beslissingen nemen over kinderen.

Rechters die denken dat moeders automatisch vaker manipuleren, kunnen vaders ten onrechte voordeel geven in omgangsregelingen.

Hulpverleners die geloven dat ouderverstoting niet bestaat, missen signalen van kinderen die daadwerkelijk gemanipuleerd worden.

Ik heb zelf meegemaakt hoe een rechter een moeder beschuldigde van verstotend gedrag "omdat dat nu eenmaal vaker voorkomt bij vrouwen."

Het kind in kwestie? Had goede redenen om contact met de vader te weigeren - redenen die genegeerd werden vanwege een vooroordeel.

Waarom we allemaal verliezen bij deze genderstrijd

Stel je bent een verstoten vader. Je vindt online een groep die je situatie erkent en je vertelt dat "moeders dit altijd doen." Het voelt als erkenning, als validatie.

Maar wat gebeurt er echt?

• Je focust op gender in plaats van de specifieke dynamiek in jouw gezin

• Je mist mogelijk belangrijke signalen van je kind

• Je investeert energie in algemene vijandschap in plaats van gerichte oplossingen

• Je draagt bij aan polarisatie die ook andere families schaadt

Hetzelfde geldt voor verstoten moeders die horen dat ouderverstoting "niet bestaat."

Jullie pijn wordt weggewuifd, jullie ervaringen ontkend.

De emotionele marketing van lobbygroepen

Deze groepen werken precies zoals marketingcampagnes.

Ze grijpen je bij je emoties:

• Probleem identificeren: "Je kind wordt weggehouden!"

• Schuldige aanwijzen: "Het is de schuld van het andere gender!"

• Oplossing bieden: "Sluit je bij ons aan!"

• Gemeenschap creëren: "Eindelijk mensen die je begrijpen!"

Het is begrijpelijk dat je hierin trapt wanneer je in crisis bent. Maar dit emotionele algoritme dient niet jouw belang - het dient de agenda van de groep.

Wat de wetenschap ons echt leert

Professioneel onderzoek naar ouderverstoting laat een complex beeld zien dat zich niet laat vangen in simpele genderverhalen:

Risicofactoren die werkelijk van belang zijn:

• Conflictniveau tussen ex-partners

• Eigen jeugdervaringen van ouders

• Manier van communiceren over de andere ouder

• Steun uit de omgeving

• Tijdsduur sinds scheiding

Beschermende factoren:

• Respectvolle communicatie tussen ex-partners

• Professionele begeleiding bij hoogconflictscheidingen

• Stabiele verblijfsregeling

• Emotionele steun voor het kind uit meerdere bronnen

Gender staat op geen van deze lijsten.

De praktische gevolgen van foutieve frames

Wanneer professionals uitgaan van gendergebaseerde aannames, ontstaan deze problemen:

In rechtszalen: Vooroordelen beïnvloeden beslissingen over omgangsregelingen. Kinderen krijgen minder contact met de ouder die ze nodig hebben, of juist gedwongen contact met een ouder waar ze niet klaar voor zijn.

In therapie: Hulpverleners missen signalen omdat ze zoeken naar patronen die passen bij hun vooronderstellingen in plaats van objectief te kijken naar de specifieke situatie.

In gezinnen: Ouders focussen op genderstrijd in plaats van op herstel van de relatie met hun kind.

Mijn oproep tot een eerlijkere benadering

Het wordt tijd dat we stoppen met het gebruiken van geslacht als verklaring voor ouderverstoting. Niet omdat dit politiek correct is, maar omdat het ineffectief en schadelijk is.

Wat we nodig hebben:

• Objectieve, wetenschappelijk onderbouwde informatie

• Professionals die kijken naar specifieke gezinsdynamiek in plaats van genderpatronen

• Lotgenotengroepen die focussen op oplossingen in plaats van schuldverdeling

• Eerlijke erkenning dat verstotend gedrag voorkomt bij alle geslachten

Concrete stappen die je kunt nemen:

• Check bronnen voordat je informatie deelt - gebruik onafhankelijke, wetenschappelijke bronnen zoals [pasg.info]

• Wees sceptisch over claims die een volledig gender de schuld geven

• Focus op wat je kunt controleren: je eigen gedrag en communicatie

• Zoek professionele hulp die gespecialiseerd is in gezinsdynamiek, niet in genderpolititiek

De kinderen die we vergeten

Terwijl volwassenen online ruziemaken over wie de grootste boosdoener is, zitten kinderen thuis met loyaliteitsconflicten die hun ontwikkeling schaden.

Deze kinderen hebben geen boodschap aan onze genderoorlog - zij willen gewoon van beide ouders houden zonder dat dit als verraad wordt gezien.

Elk kind verdient ouders die hun eigen pijn niet omzetten in een strijd tegen het andere geslacht.

Elke keer dat we ouderverstoting framen als een genderprobleem, falen we deze kinderen.

We maken van hun persoonlijke situatie een politiek statement.

We zorgen ervoor dat ouders energie steken in het bekritiseren van een heel geslacht in plaats van het begrijpen van hun eigen kind.

Mijn conclusie: genoeg is genoeg

Na jaren van genderoorlogen in de wereld van ouderverstoting, is mijn standpunt glashelder: het moet ophouden.

Niet omdat het niet interessant is om patronen te bestuderen, maar omdat deze polarisatie de kinderen schaadt die we beweren te willen helpen.

Ouderverstoting is geen vrouwenprobleem.

Het is geen mannenprobleem.

Het is een menselijk probleem dat menselijke oplossingen verdient - oplossingen gebaseerd op empathie, wetenschap en het welzijn van kinderen.

De echte vraag is niet wie er vaker schuldig is, maar hoe we ervoor kunnen zorgen dat elk kind dat verstoting meemaakt, de best mogelijke kans krijgt op herstel.

Mijn vraag aan jou: Ben je bereid om je eigen vooroordelen opzij te zetten en te kijken naar wat je eigen kind echt nodig heeft? Kun je stoppen met zoeken naar schuldigen en beginnen met zoeken naar oplossingen?

Want uiteindelijk gaat het niet om gelijk krijgen in een online discussie - het gaat om je kind weer in je armen kunnen sluiten.

Eva