Hoe vind je moed en kracht wanneer het leven je klappen geeft?
Ongeacht hoe licht of hoe mooi we in het leven staan, ongeacht hoe gezond we leven, ongeacht hoeveel universele liefde we rondstrooien en ongeacht hoe eerlijk, lief en gul we ook zijn: shit happens. Bij ons allemaal. We lopen allemaal blutsen en builen op.
Er zijn momenten waarop we ons allemaal een circusartiest wanen die met handen en voeten vanalles in de lucht moet houden. Borden op stokjes, balletjes, hoepels, tijgers en olifanten. Balancerend op een slappe koord. Zonder vangnet.
"Soms schopt het leven je onderuit, maar vroeg of laat realiseer je je dat je niet alleen een overlever bent. Je bent een krijger en je bent sterker dan eender wat het leven je kant kan uitgooien." Brooke Davis
Zowat elk decennium vanaf mijn volwassenheid kende wel minstens één ingrijpend moment en zelfs langere periodes (jaren...) van pijn en miserie, afgewisseld met leuke tijden.
Such is life. Toen ik 22 was, overleed mijn vader. Niks was daarna nog hetzelfde.
Van mijn twintiger jaren tot enkele jaren geleden heb ik heb huiselijk geweld meegemaakt in alle mogelijke vormen.
Ik heb zaken meegemaakt waar ik niet over kan of mag praten of schrijven.
Vooral dat laatste heeft me de wind uit de zeilen genomen. Ik kwam in een zeer diepe, donkere put terecht. Ik moest mij naar daaruit boven klauwen met mijn blote handen, wou ik er uit geraken, zo voelde het.
Ik heb mijn aandeel gezondheidsproblemen gehad, ongetwijfeld veroorzaakt door jarenlange toxische stress. Mijn motto is altijd geweest "schouders recht, hoofd omhoog en blijven gaan". Maar plots gaat dat niet meer.
Ik heb maanden, jaren, het gevoel gehad "Ik. Kan. Niet. Meer".
Ik weet hoe het voelt om "niet meer te kunnen". Om niet meer te kunnen doorgaan met wat moet.
Maar ik ben toch doorgegaan, ook al wist ik niet echt hoe ik het deed. Een dag per keer.
En ik sta nu aan de andere kant.
Ik kan er op terugkijken en zien wat ik allemaal overwonnen heb. En dat geeft mij een goed en gerust gevoel. Gerust in mijzelf. Als ik DIT allemaal overwonnen heb, dan mag het leven veel streken uithalen, het krijgt me niet klein...
Dat ik dit ooit zou schrijven, had ik toen, jaren geleden, nooit geloofd.
In mijn hoofd zou het lijden blijven duren, ik zag geen lichtpunt meer.
Maar ik bleef volhouden. Vooral voor mijn dochter en ook voor een groot deel ook uit pure koppigheid.
"Nee, jij gaat mij niet kleinkrijgen. Want IK gun jou dat genoegen niet. IK ben uiteindelijk sterker dan jij."
En doorheen alles wat ik meemaakte, ontdekte ik iets in mij: de vastberadenheid om mij niet te laten doen. Kracht en moed. Vechtlust.
Niet de "vechtlust" zoals advocaten het graag in je nadeel vertalen als in "zin om conflicten te voeren". In tegendeel zelfs, ik heb een bloedhekel aan conflicten. Dat zijn energievreters die ik liever uit mijn leven hou. Nee, "vechtlust" als in "ik kies heel bewust om me niet klein te laten krijgen en ik doe er alles aan om te blijven staan of om terug recht te komen als ik neergehaald word".
Een bewuste keuze om te doen wat ik kon, ook op dagen waarop ik het liever had opgegeven... Dagen waarop niets ging. Op sommige dagen was opstaan al een opgave, maar dat was toen ook "doen wat ik kon".
Ik deed elke dag mijn best, maar dat "mijn best doen" had niet elke dag hetzelfde resultaat.
En dat was OK. Maar dat moest ik leren.
Moed is niet altijd een luid gebrul. Soms is het de stille stem aan het eind van de dag die zegt: "Ik zal het morgen opnieuw proberen." Mary Anne Radmacher
Vechtlust als vaardigheid
Begrijp me niet verkeerd, vechten is niet altijd de standaard oplossing.
We moeten onszelf ook toestaan om te voelen.
We moeten onze emoties toelaten.
We moeten mogen verdrietig zijn, teneergeslagen, boos, woest, ...
En als we dergelijke emoties ervaren, nemen we soms verkeerde beslissingen. Simpelweg omdat onze emoties dan in de weg staan van rationeel nadenken. Dan moeten daar eerst ruimte aan geven. Rusten. Misschien zelfs een tijd ziek zijn.
Om daarna weer recht te komen. Verder te doen.
Soms is gewoon blijven volhouden en overleven het beste dat we van onszelf kunnen geven, en dat is helemaal OK.
Soms moeten we zaken gewoon laten gebeuren zoals ze gebeuren. Het belangrijkste is dat je bewust kiest welke strategie je wanneer toepast.
Vechten is echt wel nodig wanneer het gaat over de belangrijke zaken in het leven...
Wanneer het over het welzijn en de veiligheid van je kinderen gaat. Bijvoorbeeld. En die van jezelf. Of wanneer je voor iemand wil opkomen die belangrijk is voor je (en die dat zelf misschien niet kan). Of wanneer je voor je rechten moet opkomen wanneer een ander je die wil ontnemen. Of wanneer je een met een zware ziekte geconfronteerd wordt.
Of...
Iedereen heeft echt wel iéts of iemand in zijn leven waar het de moeite waard voor is om te vechten. Zoek dat en je vindt ongetwijfeld een vlammetje in jezelf. Ook al is het maar een kleintje, je kan dat aanwakkeren.
5 manieren om de vechtlust in jezelf te vinden en aan te wakkeren.
Laat je niet kisten Wanneer we met zware situaties geconfronteerd worden, hebben we een keuze. We kunnen ons erdoor laten doen, of niet. Simpel. We krijgen allemaal af te rekenen met (zeer) moeilijke omstandigheden. We krabbelen recht. Kruipen recht als het moet. We reageren op die omstandigheden in lijn met onze persoonlijkheid. Met onze waarden. We reageren op zaken die haaks staan daarop. We kiezen om ons niet te laten ontmoedigen. Om niet op te geven. Om niet te wanhopen (hoe moeilijk dat ook is, geloof me, ik ken het.) We spreken onze innerlijke vlam aan. We bouwen onszelf weer op.
Blijf vastberaden proberen en leer Als het echt over levensbelangrijke, complexe zaken gaat, moet je geduld hebben. Zie het als iets op de lange termijn, verwacht morgen geen mirakeloplossing. Dat vergt vasthoudendheid, want het is belangrijk dat je blijft proberen. Leer ook iets uit elke poging. Waarom werkte het niet? Wat kan ik anders doen? Probeer dan opnieuw, met die inzichten in het achterhoofd. Uiteindelijk brengt deze strategie je waar je moet zijn.
Yes. You. Can. Maak er een mantra van voor jezelf. "Ja, ik kan dit!". Schrijf het op post-its en plak ze op je badkamerspiegel, op de voordeur, op je autostuur, kleerkast, keukenkast, koelkast, ... Lees het zo vaak mogelijk luidop, ook wanneer het met een klein stemmetje is. Geloof het. Als er een stemmetje zegt "je kan dit niet", weet dat het liegt. Versterk jezelf op alle mogelijke manieren. Gezond eten, bewegen, voldoende en goed slapen. De basics. Tank energie bij. Wat je daarvoor doet, is aan jou. Meditatie, yoga, luchten bij vriend(inn)en, je laten coachen, hypnose, ... alles wat je helpt, daar doe je meer van.
Vallen en terug rechtkomen Ik ben altijd al gek geweest op superhelden. Het kind in mij zou het nog altijd super vinden mocht er hier een troep helden met capes grote kuis komen houden en alle "bad guys" zouden meenemen. Maar helaas. In de film "Batman Begins" vraagt Alfred (de butler en vaderfiguur voor de kleine Bruce Wayne, wiens ouders vermoord werden) aan Bruce (die later Batman zal worden): "Why do we fall sir? So that we can learn to pick ourselves up." Of zoals de Japanners zeggen: "Nana korobi, ya oki". Val zeven keer, kom acht keer terug recht... Vraag jezelf af "wat heb ik nodig om weer recht te komen of om te blijven staan" en geef je zelf dat.
Volhouden Het klinkt als een dooddoener, natuurlijk is "volhouden" belangrijk, maar er komt bij ons allemaal een moment dat we het MOE zijn. Dat we de fut niet meer hebben om te blijven staan, laat staan om recht te krabbelen. En dan moeten we onszelf eraan herinneren dat volhouden opbrengt. Zoals een hond zijn kauwbeen niet wil lossen, mogen wij ook niet lossen wanneer het om belangrijke dingen gaat. Aandringen en volharden. Op het nageltje blijven kloppen. Ik doe dat telkens ik iets wil bereiken, op eender welk vlak. Om te begrijpen wat er gebeurt. Om de hulp te vinden die ik nodig heb. En om op omstandigheden te reageren. En ik stop niet tot de nagel in de balk zit. Koppigheid als kwaliteit.
Op een manier ben ik dankbaar voor alle rottigheid die ik heb meegemaakt, want anders had ik die vaardigheid misschien nooit ontwikkeld, want ze dient me goed. Op alle mogelijke vlakken... Nu is het aan jou! Liefs, Eva
"You could never know what it's like
Your blood like winter freezes just like ice
And there's a cold lonely light that shines from you
You'll wind up like the wreck you hide behind that mask you use" Elton John