Een vergeten categorie.
Wie leest over narcisme en over hoe de stoornis ontstaat, komt haast steevast uit bij de oorzaak die zowat overal te lezen staat en verkondigd wordt: "de moeder is de basis voor veilige hechting, voor onvoorwaardelijke liefde, voor zorg, voor steun, ... in de prille kindertijd (tot zover volg ik) en narcisme ontstaat wanneer de moeder daarin tekortschiet."
Bam.
En dan haak ik af.
Want ik hoor en lees het vaak zwart op wit.
Zwart-wit.
Je zal maar een moeder zijn van een volwassen narcistisch kind en met de hand op het hart kunnen zeggen dat het niét aan jou of aan je liefde ligt...
“Humane wetenschappen zijn geen exacte wetenschappen. Hanteer ze dan ook niet als dusdanig.”
Want ik ken zulke moeders. Moeders met een volwassen kind dat ze zelf als narcistisch bestempelen. Volwassen kinderen die verstoken zijn van elk beetje empathie, die nooit iets zullen doen voor een ander, die liegen, die manipuleren, die genieten van conflicten, die je enkel hoort wanneer ze iets nodig hebben, ...
Moeders moeten daarmee leren omgaan. Dat verwerken. Want met dat toekomstbeeld zijn ze niet aan kinderen begonnen.
En die moeders herkennen in hun kind vaak een gedragspatroon van een ander familielid. Ze herkennen er hun echtgenoot in, hun moeder, vader, zus, tante, oom, ...
Schuldgevoel en schaamte
Er zijn moeders die hun kind met alle warmte en liefde omringd hebben, maar die het toch zagen opgroeien tot iemand die zij beschrijven als narcistisch.
Omdat er een punt kwam dat ze het gedrag van hun kind opzochten op Google.
Zoals velen doen en in shock bij "narcisme" uitkomen. Omdat ze lezen wat dat inhoudt.
Bij die moeders dringt het pijnlijk door, eens ze het gedragspatroon een naam kunnen geven hebben, dat ze hun kind niet kunnen veranderen.
Zelfs alle liefde van de wereld zal niets veranderen.
Waar hebben ze gefaald? Schuldgevoel en schaamte zijn hun deel.
Maar ze hebben nergens gefaald. En die moeders zijn eerder slachtoffer dan dader.
Ik hoop oprecht dat diegenen die "het is de fout van de moeder" prediken eens de schoenen aantrekken van die moeders wie niets te verwijten valt. Normale moeders van volwassen narcistische kinderen maken zichzelf al genoeg verwijten.
Dat is wat normale moeders doen.
Ze hoeven echt niet onterecht met de vinger gewezen worden er bovenop.
Voor de discussie m.b.t. nature vs. nurture verwijs ik graag even naar het onderzoek van Dr. Svenn Torgersen en collega's (Universiteit van Oslo) uit 2009. Zij kwamen tot de conclusie dat er een genetische factor is bij narcisme. Andere wetenschappers houden het op nurture. Het zijn humane wetenschappen, geen exacte.
En wetenschappers spreken elkaar soms onderling tegen m.b.t. de narcistische en andere persoonlijkheidsstoornissen.
Het is niet allemaal wit of allemaal zwart.
En die tinten grijs, is een van de hoofdredenen waarom ik mij niet uitspreek over hoe narcisme ontstaat.
Mij boeit alleen wat het doet, of eerder aanricht, in de levens van anderen.
Daarom vind je op mijn pagina over narcisme geen oorzaken.
Enkel de gevolgen doen er voor mij toe.
Tips voor deze mama's
Kies tussen liefde of respect, de 2 zijn niet verenigbaar... Wat vind je het belangrijkste in je relatie met je kind? Je kan niet allebei hebben... Als je liefde kiest, dan zul je veel door de vingers moeten zien en veel sponzen moeten vegen. Als je respect kiest, dat is dat iets waar een narcist waarde aan hecht.
(Er)ken de beperkingen van narcisme Verwacht eigenlijk niet veel, zeker niet op het vlak van diepe gevoelens, want daar zijn narcisten niet goed in. Erken de beperkingen van narcisme en maak jezelf niet ongelukkig door gedrag te verwachten waartoe narcisten gewoon niet in staat zijn...
Leef in het hier-en-nu. Blijf uit de gedachten van "had ik maar" of "had ik maar niet" en varianten daarop. Dat is zinloos. Leef vandaag. En met mildheid. Dat vergt een beetje discipline en oefening, maar het is een strategie die werkt en rust brengt.
Dikke knuffel voor de mama's in deze vergeten groep.